Το στίγμα της τρέλας

Το στίγμα της τρέλας..Ο άνθρωπος της τρέλας φοβίζει.Αλλά φοβίζει με έναν τρόπο ιδιαίτερο.Βλέποντάς τον,ασυνείδητα κλονίζεται μέσα μας η αίσθηση της λογικής.Μια αίσθηση που κατά καιρούς πλήττεται από διάφορες καταστάσεις που μας κάνουν να νοιώθουμε ότι ακροβατούμε.Με αρκετά νευρωτικά στοιχεία οι περισσότεροι από εμάς και σε μια κοινωνία,η δόμηση της οποίας μας ωθεί σε όλο και πιο έντονες νευρωτικές τάσεις και συμπεριφορές,κάπου νοιώθουμε ότι το παιχνίδι της λογικής,παίζεται,όχι τόσο μέσα μας πια,αλλά στο πεδίο της κοινωνίας. Μεγαλύτερη σημασία έχει αποκτήσει η απόδειξη προς τους άλλους για το πόσο λογικοί είμαστε,παρά η διατήρηση της ισορροπίας μέσα μας.Και εκείνη τη στιγμή που αμφιβάλλουμε για την

ισορροπία μας αυτή,και που το κύριο μέλημά μας είναι να αποκρύπτουμε τα νευρωτικά μας στοιχεία από τον περίγυρο..εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται ο τρελός,ως από μηχανής θεός να μας καθησυχάσει.Η απόδειξη ότι είμαστε καλά,βρίσκεται πια μπροστά μας με σάρκα και οστά.Και η ανάγκη μας να αποστασιοποιηθούμε από αυτόν είναι μια ανάγκη που πηγάζει από τους δικούς μας φόβους.”Μα καλά” θα πει εδώ ο αντίλογος..”εγώ ούτε φωνές ακούω,ούτε παράλογες σκέψεις κάνω,ούτε επικίνδυνος είμαι για το σύνολο”.Δε θα διαφωνήσω,αλλά θα θέσω μερικά ερωτήματα.Ο τρελός αντιμετωπίζει άγνωστους κινδύνους.Φωνές,ιδέες παράλογες τον αποδιοργανώνουν σε μεγάλο βαθμό.Μα και οι νευρώσεις που μας διακατέχουν,άγνωστη αιτιολογία δεν έχουν?

Το στίγμα της τρέλας

Οι εσωτερικές συγκρούσεις που οδηγούν σε κρίσεις πανικού,σε φοβίες ή σε κάποιο άλλο νευρωτικό σύμπτωμα,

δεν έχουν σαν κύριο πρόβλημα τον άγνωστο παράγοντα?

Το άγνωστο φοβίζει λοιπόν τόσο τον τρελό,όσο και εμάς τους υπόλοιπους που ανήκουμε μόνο στο νευρωτικό πεδίο.

Να λοιπόν μια κοινή συνιστώσα.Ήδη ίσως το άγχος να αυξάνεται στον γράφων και στον αναγνώστη, από μια έστω μικρή υποψία ταύτισης της λογικής με την τρέλα.Ο τρελός όμως δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο το άγνωστο.Έχει άλλα εξίσου ίσως σημαντικά προβλήματα,όσο ακραίο κι αν αυτό ακούγεται.Η απόρριψη και η περιθωριοποίηση που βιώνει καθημερινά,είναι κάτι εξίσου άσχημο με τις ψευδαισθήσεις του.Τα λογικά του κομμάτια,όλο και συρρικνώνονται κάτω από την πίεση της λογικής κοινωνίας.Η μόνη ουσιαστική υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο,είναι να αυτοαποκλειστεί από αυτό.Και η αίσθηση πως τίποτε καλό δεν υπάρχει μέσα του-μιας και αυτό το μήνυμα παίρνει από τους “λογικούς ανθρώπους”-τον κάνει να αισθάνεται όλο και λιγότερο άνθρωπος.Και να θέσω ένα τελευταίο ερώτημα γι αυτό το δεύτερο κείμενο σχετικά με το στίγμα.

Ποιος θα μπορούσε να αντέξει την απομόνωση από τους υπόλοιπους ανθρώπους και να παραμείνει άνθρωπος?

Το στίγμα της τρέλας

**Το παρόν κείμενο είναι προιόν πνευματικής ιδιοκτησίας του Χρήστου Κακουλίδη. Οποιαδήποτε αναδημοσίευση, απαιτεί την αναφορά της πηγής.