Πόνος ή ηδονή

Πόνος ή ηδονή; Οι άνθρωποι,όσο περνούν οι εποχές,τείνουν όλο και περισσότερο προς την αποφυγή του πόνου.Τόσο πολύ μάλιστα,που όταν κάτι τέτοιο δε γίνεται,μοιάζει να είναι κάτι ενάντια στο ρεύμα,ενάντια στο σύνολο.Με την όποια πίεση κάτι τέτοιο προκαλεί.Η αναζήτηση του γρήγορου και του εύκολου,κυριαρχούν με έναν τρόπο ισοπεδωτικό για την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων.Όλα γίνονται εύκολα και γρήγορα. Δε χωράει πια η υπομονή στην επίτευξη του στόχου.”Θέλεις κάτι?Μπορείς να το έχεις. Αφού το έχει ο διπλανός σου,γιατί όχι κι εσύ?”Και λίγο λίγο,ανεπαίσθητα,το πνεύμα έρχεται σε δεύτερο πλάνο και η ικανοποίηση του σώματος προεξάρχει,οπουδήποτε και αν γυρίσει κανείς να κοιτάξει.Αρχικά μοιάζει απλά σαν

καθιέρωση ενός υλιστικού τρόπου ζωής. Αλλά στην ουσία,το βαθύτερο μήνυμα είναι η αποφυγή του πόνου.

Στο βιβλίο του Νίτσε,”Η θεωρία του σκοπού της ζωής”,

λέει σε ένα σημείο:”Ο πόνος πάντα ψάχνει να βρει την αιτία του.Η ηδονή προχωρά δίχως να γυρίσει να κοιτάξει πίσω”.Και τελικά,ενώ στην ουσία του πράγματος λειτουργούμε αυτιστικά,επιζητώντας να εκφραζόμαστε μόνο εμείς στη διαντίδρασή μας με τους άλλους ανθρώπους,εν τούτοις ακόμη και αυτό το κάνουμε με έναν τρόπο που επιτείνει το αδιέξοδο.Θέλουμε απλά να αναδείξουμε το Εγώ μας,σε βάρος του Εγώ των υπολοίπων,αλλά χωρίς καμία διάθεση για ενδοσκόπηση.Χωρίς κανένα φίλτρο αυτοκριτικής,παρά μόνο με μια διάθεση να κυριαρχήσουμε.Αλλά η αποφυγή του πόνου,σημαίνει κάτι περισσότερο,οι συνέπειες του οποίου δε γίνονται εύκολα αντιληπτές.

Μας αποκόπτει από την επαφή με το συναίσθημά μας και τελικά με την ίδια μας την ύπαρξη.

Θέλουμε λοιπόν να προβάλλουμε τον εαυτό μας.Θέλουμε να φανούμε έντονα,να φωνάξουμε στους άλλους “κοιτάξτε με..είμαι κι εγώ εδώ”,αλλά έχουμε ξεχάσει τι είναι αυτό που θέλουμε να προβάλλουμε.Ή αν θέλετε,τι είναι αυτό που έχουμε και που είμαστε.Κι έτσι μοιραία,έχοντας χάσει την επαφή με το πνεύμα και την ψυχή μας,προβάλλουμε ότι μας έχει απομείνει ως εύκολα καταννοήσιμο. Το σώμα μας.Ήδη λοιπόν το δίπολο έχει γείρει επικίνδυνα προς τη μια μεριά.Αυτή της ηδονής.Αλλά η ψυχή ζητά δίοδο έκφρασης.Ζητά διαφυγή από τη φυλακή στην οποία έχει περιέλθει.Και η φυλακή αυτή χτίστηκε λίγο λίγο και καθοδηγήθηκε από κοινωνικές δομές και τάσεις,για τις οποίες βασική επιδίωξη ήταν να πετύχει ακριβώς αυτό.Να χάσουν δηλαδή οι άνθρωποι την επαφή με τον εαυτό τους.Να πάψουν να εξελίσσουν το πνεύμα τους…αλλά ας αφήσουμε τα δυσνόητα μονοπάτια,κι ας βάλουμε ένα τραγουδάκι στο facebook..τι να ψάχνουμε τώρα..όταν έρθει η ώρα,θα μας πουν τι πρέπει να σκεφτούμε..

στο μεταξύ,ας μη σκέφτομαι..μπορεί να πονέσω..

Πόνος ή ηδονή

**Το παρόν κείμενο είναι προιόν πνευματικής ιδιοκτησίας του Χρήστου Κακουλίδη. Οποιαδήποτε αναδημοσίευση, απαιτεί την αναφορά της πηγής.