Η ιστορία της τρέλας 2
Η ιστορία της τρέλας..Η καθιέρωση της τρέλας σαν αρρώστιας διανοητικής, στο τέλος του 18ου αιώνα, φανερώνει περίτρανα τον κομμένο διάλογο και βουλιάζει στη λησμονιά όλες εκείνες τις μισοπρόφερτες λέξεις, τα σχεδόν ψελλίσματα που άλλοτε υπηρετούσαν τη συναλλαγή ανάμεσα στην τρέλα και τη λογική. Η γλώσσα της ψυχιατρικής, που δεν είναι παρά μονόλογος της λογικής για την τρέλα, δεν κατάφερε να επικρατήσει παρά μόνο έπειτα από μια τέτοια σιωπή. Δεν προσπάθησα να γράψω την ιστορία αυτής της γλώσσας, αλλά μάλλον την αρχαιολογία αυτής της σιωπής. Η κλασσική εποχή, καλύπτει ακριβώς το χρονικό διάστημα όπου τροποποιείται και διευθετείται η γλώσσα της συναλλαγής ανάμεσα στην τρέλα και τη
λογική με τρόπο ριζικό.
Στην ιστορία της τρέλας, τούτη την αλλαγή τη σημαδεύουν δύο γεγονότα.
Το 1657, η δημιουργία του Γενικού Νοσοκομείου και η «μεγάλη εγκάθειρξη των φτωχών», και το 1794 η «απελευθέρωση» των εγκλείστων της Bicetre. Από το Μεσαίωνα μέχρι την Αναγέννηση, η σύγκρουση του ανθρώπου με την τρέλα ήταν μια σύγκρουση δραματική. Στην εποχή μας, η τρέλα φιμώνεται μέσα στη μακαριότητα μιας επιστημονικής γνώσης που την αναλύει τόσο υπερβολικά, ώστε στο τέλος την ξεχνάει.
Η ιστορία της τρέλας 2
Γύρω από τα τέλη του Μεσαίωνα, η λέπρα εξαφανίζεται από το δυτικό κόσμο, αφήνοντας τα λεπροκομεία αδειανά χωρίς λόγο ύπαρξης.. Σύντομα όμως στους ίδιους ακριβώς τόπους θα ξαναπαιχτούν τα ίδια παιχνίδια της αποδιοπομπής όμοια με τα προηγούμενα. Φτωχοί, αλήτες, ξεστρατισμένοι και «μυαλά αλαφροίσκιωτα» θα ντυθούν τον παλιό ρόλο των λεπρών. Στο φανταστικό τοπίο της αναγεννησιακής τέχνης ένα νέο θέμα κάνει την εμφάνισή του. Είναι το θέμα του «Πλοίου των Τρελών». Τέτοια πλοία που μετέφεραν από τη μια πόλη στην άλλη το φορτίο τους από τρελούς, υπήρξαν στην πραγματικότητα. Δεν είναι μόνο η απομάκρυνση των τρελών. Έρχεται και το νερό να προσθέσει το σκοτεινό του όγκο και τις δικές του αξίες..τους παίρνει μακρυά, μα κάνει και κάτι παραπάνω: εξαγνίζει.