Ότι και να πεις για το Φουκώ

Ότι και να πεις για το Φουκώ και για τον τρόπο που περιγράφει την πορεία της τρέλας στα βάθη των αιώνων, θα είναι λίγο. Είναι τόσο καταπληκτικός ο τρόπος που γράφει, που σχεδόν αδυνατεί κανείς να πιστέψει πως κατάφερε να εντοπίσει τόσο ιδανικά, το σημείο μηδέν. Από πάντα σχεδόν, ο “τρελός” εξυπηρετούσε τις ανάγκες της εκάστοτε κοινωνίας. Αλλού τον είχαν θεοποιήσει, αλλού τον είχαν δαιμονοποιήσει και η αντιμετώπιση ήταν ανάλογη. Πάντα στη διάθεση του γενικού συμφέροντος..πάντα υπηρέτης στη διάσωση, μιας κατά καιρούς παραπαίουσας λογικής. Και αναρωτιέται κανείς, προσπαθώντας να ξεφύγει από αναμασημένες τροφές.Δεν είναι αρκούντως τρελό, την εποχή του ρατσισμού στο

Γιοχάνεσμπουργκ, να υπάρχουν παγκάκια που να έχουν επάνω την ταμπέλα “μόνο για λευκούς”?.. ή το να προσπαθεί η μια θρησκεία να αποδείξει στην άλλη πόσο πιο αληθινή είναι?…με τις ανάλογες πάντα ή σταυροφορίες, ή τζιχάντ, ή ότι άλλο θέλει κανείς..άπειρα τα παραδείγματα, χαμένα στα βάθη των αιώνων..τελικά η λογική, στο όνομα της οποίας, θριάμβευσε κάποτε η ιερά εξέταση, πόσο πραγματικά λογική είναι?..

καμιά φορά, φαντάζει πολύ μικρή η τρέλα της τρέλας, μπροστά στην τρέλα της λογικής..

Ότι και να πεις για το Φουκώ

**Το παρόν κείμενο είναι προιόν πνευματικής ιδιοκτησίας του Χρήστου Κακουλίδη. Οποιαδήποτε αναδημοσίευση, απαιτεί την αναφορά της πηγής.