Το συλλογικό ασυνείδητο 2

Σ το συλλογικό ασυνείδητο, ένα άτομο υπάγεται σε ένα ευρύτερο σύνολο και μαθαίνει να λειτουργεί με τους κανόνες του συνόλου αυτού.Από τη στιγμή της φυσικής του παρουσίας,οι κανόνες αρχίζουν να διαμορφώνονται.Το ερώτημα είναι ποιος είναι εκείνος που τους θέτει και τελικά πόσο αβασάνιστα πρέπει να τους ακολουθούμε.Σημαντικό ρόλο,οπωσδήποτε,

διαδραματίζει το σύστημα αξιών μιας κοινωνίας. Αυτό καθορίζεται και κυριαρχεί μέσα από μηχανισμούς που επιβάλλονται από πλαίσια τα οποία ως επί το πλείστον λειτουργούν και ασκούν τη δύναμή τους στο ασυνείδητο του ατόμου, πλήττοντας το δικαίωμά του για επιλογή.Το να επιλέξει κανείς να είναι αυτό που επιθυμεί,έρχεται σε σύγκρουση με ένα γιγαντιαίο σύστημα ηθικών αξιών

που καλλιεργείται διαρκώς μέσα από ένα μηχανισμό φόβου και προκατάληψης.

Η θρησκεία,η κοινωνική επιταγή, υψώνονται σαν τεράστια εμπόδια στην πορεία του ατόμου να γνωρίσει τον εαυτό του.

Τα μηνύματα έρχονται με πολύ γρήγορους ρυθμούς.”Πρέπει να είσαι εντασσόμενος στο σύνολο,αλλιώς θα απορριφθείς”.Και στην πορεία αυτού του στόχου δε χωρά η ανάπτυξη του εαυτού.

Η κριτική σκέψη είναι όχι μόνο μη απαραίτητη,αλλά και επικίνδυνη για τους χειραγωγούς του συνόλου.

Η ηθική,δεν είναι πια ένας τρόπος να κρατούνται τα πρωτόγονα ένστικτα του ατόμου σε επίπεδα βιώσιμα για το σύνολο,αλλά έχει αναχθεί στον υπέρτατο κριτή της ατομικότητας.

Η μόνη ατομικότητα που είναι επιτρεπτή,είναι εκείνη που αναδεικνύει την ομορφιά του συνόλου.Όσο πιο πολύ επιδεικνύει κανείς την πλήρη αφομοίωσή του από το σύνολο,τόσο πιο αποδεκτό είναι να μπορεί να λειτουργεί ως μονάδα,μόνο και μόνο γιατί εξυπηρετεί το σύνολο και είναι το ζωντανό παράδειγμα της τελειότητάς του.Με άλλα λόγια,όσο πιο καλός είναι ο ρόλος μας,ως εκπροσώπου της τελειότητας του συστήματος,τόσο πιο πολύ διατηρούμε το δικαίωμα να φαινόμαστε και ως μονάδα σε αυτό.Από την άλλη,όσο περισσότερο επιδεικνύουμε την τάση να χαράσσουμε το δικό μας δρόμο,τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να απορριφθούμε ως κάτι επικίνδυνο,για το καλό του συνόλου.Οι κριτές που θα βρεθούν,πολλοί και σε αφθονία.Τόσο ενταγμένοι στο σύνολο,που δε φαίνονται καν.Απλά ακούγεται η καταδικαστική φωνή τους σαν θεική βουή που καταδικάζει μόνο με την παρουσία της.Δε δικαιούσαι πια να κάνεις τις επιλογές σου με βάση αυτό που αισθάνεσαι,αλλά με βάση αυτό που καθορίζει το σύνολο.Με βάση αυτό που υπαγορεύει η βουή. Υποτάσσεις το συναίσθημά σου και συνεχίζεις να προχωράς,όχι σαν ένας ξεχωριστός άνθρωπος που δικαιούται να αποδέχεται τον εαυτό του,αλλά σαν το γρανάζι μιας μηχανής που δε δικαιούται να αισθάνεται,αλλά να διεκπεραιώνει.Να ολοκληρώνει το ρόλο του στο σύστημα,πριν αποχωρήσει οριστικά..

Το συλλογικό ασυνείδητο 2

**Το παρόν κείμενο είναι προιόν πνευματικής ιδιοκτησίας του Χρήστου Κακουλίδη. Οποιαδήποτε αναδημοσίευση, απαιτεί την αναφορά της πηγής.