Στο όνομα μιας αγάπης

Στο όνομα μιας αγάπης

Στο όνομα μιας αγάπης..Από την αρχή της ζωής μας,μαθαίνουμε ότι για να αγαπηθούμε θα πρέπει να είμαστε όπως πρέπει.Όπως μας θέλουν οι γονείς μας.Οι οποίοι δεν αποδέχονται κάτι άλλο από την πιστή αναπαραγωγή της δικής τους εικόνας.Ματαιοδοξία,

ένστικτο διαιώνισης,δεν έχει σημασία πως θα το ονομάσει κανείς.Σημασία έχει το μήνυμα που παίρνουμε.Εμείς ως παιδιά θα πρέπει να είμαστε όπως μας θέλουν προκειμένου να αξίζει να μας αγαπούν και μετά ως ενήλικες με τη σειρά μας,εφαρμόζουμε ότι έχουμε μάθει, στους άλλους ανθρώπους. Για μία ακόμη φορά το έργο επαναλαμβάνεται.Μόνο που αυτή τη φορά,δεν είμαστε ο δέκτης της αλλαγής-διαμόρφωσης, την οποία πρέπει να υποστούμε για να είμαστε άξιοι και να γίνουμε

αποδεκτοί,αλλά είμαστε πια εμείς που εφαρμόζουμε στους άλλους αυτό που μάθαμε καλά… αυτό που βιώσαμε στο πετσί μας κάποτε.Τώρα το έργο έχει αλλάξει.Τώρα εμείς είμαστε εκείνοι που πρέπει να επιβληθούμε στους άλλους.Γνωρίζουμε έναν σύντροφο και αντί να τον βιώσουμε ως τέτοιο,τον βιώνουμε σαν ένα εύπλαστο αντικείμενο που πρέπει με κάθε κόστος να επαναπροσδιοριστεί σύμφωνα με τις δικές μας ανάγκες.Δεν έχει σημασία αν στο δρόμο ξεχάσει ποιος είναι και από τι αποτελείται,αρκεί να γίνει αυτό που θέλουμε.Αρκεί να είναι άξιος να αγαπηθεί από εμάς.

Είναι αγάπη αυτό άραγε?

Και ποιος δικαιούται τελικά να χρησιμοποιεί αυτό τον ορισμό και με ποια κριτήρια?Δηλώνει ότι αγαπά και αυτό ισχύει μιας και το δήλωσε.Και δεν επιδέχεται αμφισβήτησης.Παλεύουμε να αλλάξουμε τον άνθρωπο.Κι ας ξέρουμε ότι αυτό δεν είναι καλό για τον άλλον.Κι ας τον-την βλέπουμε ότι δεν είναι καλά.Αρκεί να είναι αυτό που θέλουμε.και να δηλώνουμε ότι τον αγαπάμε.Αφού το δηλώσαμε εμείς,έτσι θα είναι..δε μπορεί.Και τελικά όλοι κινούμαστε και δρούμε σε ένα εγωιστικό τοπίο και παλεύουμε για το ποιος θα μείνει στο τέλος όρθιος.Αυτό μόνο έχει σημασία.

Στο όνομα μιας αγάπης

Όπως είπα,όλα αυτά ξεκινούν από μικρή ηλικία,όταν αυτό που έχουμε βιώσει ως κεντρικό νόημα αυτής της ζωής,μας έχει ήδη διαποτίσει.Ένα είναι το μήνυμα..”γίνε όπως σε θέλω,αλλιώς δε θα σε αγαπήσω”.Και με αυτό το κεντρικό μήνυμα,πορευόμαστε δια βίου.Ίσως η αλλαγή θα μπορούσε να γίνει μέσα από τα δικά μας παιδιά.Ίσως θα έπρεπε να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας και να μην οδηγήσουμε τα παιδιά μας σε μια ακόμη επανάληψη…σε μια ακόμη διαιώνιση.Ίσως θα έπρεπε να προσπαθήσουμε με όλη μας τη δύναμη,να αντιταχθούμε σε αυτή την εγωιστική σφαγή που γίνεται γύρω μας και να προσπαθήσουμε να περάσουμε ένα άλλο μήνυμα στα παιδιά μας.Ίσως θα έπρεπε να τους πούμε..”γίνε αυτό που είσαι..ότι και να είναι αυτό να ξέρεις ότι σε αγαπώ”..και θα πρέπει να είναι ένα “σ’αγαπώ”,που θα βγαίνει από την ψυχή,κι όχι άλλη μια λέξη δίχως νόημα,όπως έχει καταντήσει.Όποιος νομίζει,από την άλλη,ότι όλα αυτά είναι εύκολα στην πράξη,τότε το μόνο σίγουρο είναι ότι θα αποτύχει.Γιατί σημασία έχει να παλέψουμε με τον εαυτό μας.Όχι να του χαιδέψουμε τα αυτιά.

Δεν είναι η αγάπη μια πράξη αλλοτρίωσης του άλλου,αλλά μια πράξη απόλυτης υποστήριξης της ύπαρξής του.

Της παραδοχής της ουσίας του.Αλλιώς οποιαδήποτε μορφή αγάπης,αποτελεί απλά μια ψευδαίσθηση.Και οι ψευδαισθήσεις αργά ή γρήγορα οδηγούν σε αδιέξοδο.Καλύτερα να φεύγεις αν το παιχνίδι της αγάπης,φτάσει να είναι ένα παιχνίδι εξουσίας και υποταγής στον πιο δυνατό.Μη ζητάς να γίνει ο άλλος αυτό που θέλεις αν δε μπορεί να το κάνει,

αλλά και μην του ζητάς να παραμένει εκεί να προσπαθεί για να αλλάξει,στο όνομα μιας αγάπης που δεν υφίσταται…

Στο όνομα μιας αγάπης

**Το παρόν κείμενο είναι προιόν πνευματικής ιδιοκτησίας του Χρήστου Κακουλίδη. Οποιαδήποτε αναδημοσίευση, απαιτεί την αναφορά της πηγής.