Ψυχιατρική και φάρμακο

Με αφορμή μια “διαμάχη” στην οποία συμμετείχα με θέμα συζήτησης, Ψυχιατρική και φάρμακο,σε κάποιο τοίχο σελίδας του facebook,όπου το θέμα ήταν σχετικά με την υπόσταση της ψυχιατρικής επιστήμης και παρά το γεγονός ότι ήδη έχω αναφερθεί σχετικά σε προηγούμενα κείμενα,εν τούτοις θα ήθελα να συμπληρώσω κάποια πράγματα. Δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει την πρόοδο της ψυχιατρικής στον τομέα της φαρμακευτικής αντιμετώπισης.Κάποτε τα πράγματα ήταν πραγματικά άγρια στα διάφορα ψυχιατρικά ιδρύματα.Με την ανακάλυψη νέων φαρμάκων οι συνθήκες έχουν κατά πολύ βελτιωθεί. Είναι λυτρωτικό για έναν ασθενή που κατακλύζεται από ακουστικές ψευδαισθήσεις να μπορεί να ζει ελεύθερος από αυτές.Όποιος ελαφρά την καρδία μιλά

για μη αναγκαιότητα των φαρμάκων στην ψυχιατρική,μάλλον έχει βγάλει αυτό το συμπέρασμα από την άνεση του καναπέ του σπιτιού του. Παρ’όλα αυτά,δεν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι δε γίνονται υπερβολές.Όντως συχνά η φαρμακευτική αντιμετώπιση ξεπερνά την αναγκαιότητα.Αυτό δε σημαίνει όμως ότι το φάρμακο δε χρειάζεται.Τέτοιοι γενικευτικοί αφορισμοί δε βοηθούν σε τίποτε.Όλα τα μέσα σε αυτή τη ζωή, έχουν δύο όψεις ανάλογα με τον τρόπο που χρησιμοποιούνται.Μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι το αυτοκίνητο δεν είναι απαραίτητο,επειδή το χρησιμοποιούν και άνθρωποι ανεύθυνοι που προκαλούν ατυχήματα?Οπωσδήποτε όχι.Δεν τίθεται θέμα ως προς το αν είναι η ψυχιατρική επιστήμη καλή ή κακή.Για το αν οι ειδικοί ψυχικής υγείας είναι καλοί ή κακοί.Όλα τα υποσύνολα μιας κοινωνίας,σε ένα γενικότερο σύνολο υπάγονται.Όταν πάσχει το σύνολο,πάσxoυν και τα υποσύνολα.Σε μια χώρα σαν τη δική μας,όπου κυριαρχεί η προχειρότητα και δίνεται μεγαλύτερη σημασία στο τι φαίνεται,παρά στο τι πραγματικά υπάρχει,γιατί να ξεχώριζε η ψυχιατρική ως κάτι το ιδανικό?

Σίγουρα ο κρίκος με τη μικρότερη ευθύνη,είναι ο ψυχιατρικός ασθενής.

Σίγουρα δεν πρέπει κανείς να δέχεται αβίαστα τη δήλωση ενός ειδήμονος,απλά επειδή αυτός φέρει έναν τίτλο.Είπαμε.Ζούμε σε μια χώρα,όπου η ανευθυνότητα κυριαρχεί και έχει διαποτίσει τα πάντα.Αλλά από αυτό το σημείο,μέχρι να φτάσουμε να λέμε ότι απλά το φάρμακο δε χρειάζεται,υπάρχει τεράστια απόσταση.Και ίσως κάτι τέτοιο να είναι μια κορυφαία πράξη ανευθυνότητας.Αυτό όμως δε σημαίνει από την άλλη ότι και οι ειδικοί ψυχικής υγείας δεν πρέπει να προβληματιστούμε για τον τρόπο που παρέχουμε τις υπηρεσίες μας.Θεός δεν είναι κανείς.Και όποιος αυτοπροσδιορίζεται στους άλλους ως τέτοιος,μάλλον

θα πρέπει να ψάξει πρώτα τα δικά του ναρκισσιστικά πλήγματα,πριν αποφασίσει να ασχοληθεί με τα ψυχικά προβλήματα άλλων ανθρώπων…

Ψυχιατρική και φάρμακο

**Το παρόν κείμενο είναι προιόν πνευματικής ιδιοκτησίας του Χρήστου Κακουλίδη. Οποιαδήποτε αναδημοσίευση, απαιτεί την αναφορά της πηγής.