Χάσμα γενεών
Χάσμα γενεών..Στην εκπομπή της Πέμπτης που μας πέρασε, η συζήτηση έφερε το θέμα στο χάσμα γενεών, μετά από το τηλεφώνημα της Μαίρης. Οπωσδήποτε είναι ένα σημαντικό ζήτημα που αφορά πολύ κόσμο και ειδικά τη σχέση ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά τους.Και όπως έχω ήδη αναφέρει σε προηγούμενα κείμενα του BLOG Psychiatry Online,το να είναι κανείς γονιός,δεν είναι καθόλου εύκολο.Πρέπει να διαχειριστεί πολλά,να καταλάβει ακόμη περισσότερα και τελικά να καταφέρει να κρατήσει το παιδί του μακρυά από τη δική του “ιστορία” για να μπορέσει το παιδί στο μέλλον και στη δική του πορεία σε αυτό τον κόσμο να ακολουθήσει το δικό του δρόμο.Εκείνον το δρόμο που ταιριάζει στο ίδιο το παιδί. Με άλλα λόγια,να νιώσει
ελεύθερο και αδειοδοτημένο να ανακαλύψει τον εαυτό του και να ζει σε ισορροπία μέσα του.Αλλά ας πάμε στο θέμα,μετά από αυτή την παρένθεση-αν είναι παρένθεση-. Η αφορμή για το τηλεφώνημα της Μαίρης,όταν σε μια διαντίδραση με τα παιδιά της,όπου η ίδια ένιωσε πως δεν καταλαβαίνουν πόσο κουρασμένη ήταν και της ζητούσαν κάποια πράγματα.Και αυτό έκανε τη Μαίρη να νιώσει στεναχωρήμενη γιατί τα παιδιά,δεν αντιλαμβάνονταν και δεν αξιολογούσαν την κούρασή της. Αυτό που ανέφερα στη Μαίρη,ήταν πως δεν πιστεύω στα χάσματα γενεών,αλλά στα χάσματα γενικότερα ανάμεσα στους ανθρώπους. Χάσματα που προκύπτουν από την τάση μας,να υποστηρίζουμε μετά μανίας πολλές φορές τη δική μας αλήθεια,μη δίνοντας χώρο στην αλήθεια κάποιου άλλου να συνυπάρχει παράλληλα.Και αν ακούγεται αυτονόητο,και αν ακούγεται απλό και εύκολο,καθόλου εύκολο δεν είναι. Προυποθέτει κάτι τέτοιο,να έχουμε καταλάβει πολλά πριν το πετύχουμε. Να έχουμε καταλάβει πριν απ’όλα τη δική μας ιστορία και το πως αυτή η ιστορία αλληλεπιδρά με τους άλλους.Στην προκειμένη περίπτωση, της Μαίρης και στο πως αυτή η ιστορία αλληλεπιδρά με τα παιδιά της.
Χάσμα γενεών
Όπως μου ανέφερε,προερχόμενη από ένα οικογενειακό περιβάλλον η ίδια,όπου δεν ένιωθε την κατανόηση και την αποδοχή κατ’επέκταση,έχοντας πάρει το ρόλο εκείνου που πρέπει να καταλαβαίνει και να αντιλαμβάνεται τις ανάγκες των άλλων.Στην πορεία δημιούργησε τη δική της οικογένεια,εστιασμένη ασυνείδητα-και όχι μόνο-,στο να αποκαταστήσει αυτό το κεντρικό της θέμα.
Έτσι δίχως να το αντιληφθεί,αναπαρήγαγε το ρόλο από τον οποίο προσπαθούσε να ξεφύγει.Έγινε πάλι δηλαδή,εκείνη που πρέπει να καταλαβαίνει και αισθάνθηκε κάποια στιγμή,πως οι άλλοι-τα παιδιά της στην προκειμένη-,δεν προσπαθούν να καταλάβουν τη δική της θέση.Αλλά τελικά,χωρίς να το αντιληφθεί,αυτό ήταν κάτι που η ίδια ζήτησε από τα παιδιά της.Τόσο εστιασμένη να αποκαταστήσει την “¨αδικία” με τα δικά της παιδιά, πήρε και έδωσε ρόλους ασυνείδητα.
Πήρε το ρόλο ενός γονιού,όπως φανταζόταν η ίδια το γονιό που θα ήθελε για τον εαυτό της,
και έδωσε στα παιδιά της ένα ρόλο,όπου σε αυτό το ρόλο δε χρειάζεται πια να προσπαθούν να την καταλάβουν,όπως θα επιθυμούσε η ίδια να έχει έναν τέτοιο ρόλο κάποτε.Και έτσι μέσα από τέτοιες ακαθόριστες και θολές διεργασίες,με έναν μαγικό τρόπο,το έργο ξαναφτιάχτηκε με άλλους πια πρωταγωνιστές.
Χάσμα γενεών
Ας με συγχωρήσει η Μαίρη και όποιος διαβάζει αυτό το κείμενο,για την αίσθηση της σιγουριάς και της παντογνωσίας που αποπνέει η γραφή μου.Οι ιστορίες δεν είναι τόσο εύκολο να αποκωδικοποιηθούν.Απλά μέσα από τις λίγες λεπτομέρειες της ιστορίας της Μαίρης,δίνονται ερεθίσματα για υποθέσεις.Υποθέσεις που δεν είναι πάντα σωστές,καθώς η ανθρώπινη ψυχή δεν είναι μαθηματικά.Αλλά μέσα από τις υποθέσεις,ανοίγονται καινούργια πεδία σκέψης και προβληματισμού.Και τελικά αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε πως ίσως υπάρχουν και άλλα πράγματα που δεν τα είχαμε φανταστεί και αυτό είναι που μας πηγαίνει παρακάτω τελικά.Γιατί όταν νιώθω πως ότι βλέπω αυτό είναι,τότε σταματώ τον εαυτό μου από την εξέλιξη,αφού δεν υπάρχει κάτι άλλο που μπορώ να ανακαλύψω.Και αυτό θέλω να κάνουμε κάθε Πέμπτη.
Να ανοίγουμε καινούργιους δρόμους στη σκέψη μας.
Χάσμα γενεών
**Το παρόν κείμενο είναι προιόν πνευματικής ιδιοκτησίας του Χρήστου Κακουλίδη. Οποιαδήποτε αναδημοσίευση, απαιτεί την αναφορά της πηγής.