τι ψάχνω στη ζωή μου

τι ψάχνω στη ζωή μου; Άλλος ψάχνει την ασφάλεια,άλλος την περιπέτεια,άλλος την ευτυχία,άλλος την επικοινωνία.Και στο γενικό απολογισμό,κανείς δε μοιάζει να είναι ευτυχισμένος.Είτε έχει μια οικογένεια,είτε είναι μόνος του,πάντα κάτι του φταίει και δεν αισθάνεται αυτό που θα ήθελε να αισθάνεται.Ο έχων την οικογένεια,συχνά νοιώθει ότι ο σύντροφός του δεν τον καταλαβαίνει,δεν τον στηρίζει.Και νοιώθει μόνος του. Το ίδιο και ο άλλος.Αυτός που είναι μόνος του,επίσης δε νοιώθει ότι μπορεί κάπου να στραφεί για να αισθανθεί ότι κάποιος τον καταλαβαίνει και είναι διατεθειμένος να τον ακούσει και να τον αισθανθεί. Και περνά ο καιρός και όλοι κυνηγούν την ουρά τους,ζαλισμένοι από την

υπερπροσπάθεια να καταλάβουν τι είναι αυτό που τους φταίει και δε νοιώθουν καλά.Παρά το ότι φαινομενικά έχουν πετύχει ίσως,στόχους που είχαν θέσει στο παρελθόν. Εν τούτοις,συνεχίζουν να νοιώθουν ανολοκλήρωτοι.Το ερώτημα είναι βέβαια,αν αυτό που πίστευαν ότι είναι ο στόχος τους,ισχύει πραγματικά.Ή αν αυτό που κάποτε είχαν θέσει ως στόχο,δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η επιρροή του περιβάλλοντος.Μια υιοθετημένη κοσμοθεωρία που καμία σχέση δεν έχει με αυτό που αληθινά υπάρχει μέσα σε κάποιον άνθρωπο.Ας πούμε ότι ένας άνθρωπος,μεγαλώνει με την γενικότερη ατμόσφαιρα ότι πρέπει να βρει ένα σύντροφο,να τον παντρευτεί,να κάνει παιδιά και να εξασφαλίσει την ασφάλεια και την ευτυχία.Και στο δρόμο,οι επιλογές του, καθορίζονται από τη βαθιά ανάγκη να επιτύχει αυτό το στόχο.Στην προσπάθεια αυτή,ο στόχος είναι ο μόνος που υπάρχει μπροστά του και πολλές φορές,ο άνθρωπος που θα αποτελέσει το μέσον για να επιτευχθεί ο στόχος,περνά σε δεύτερη μοίρα,χωρίς καν να έχει καταλάβει ότι το κάνει.Κοινωνικά κριτήρια,επαγγελματικές δυνατότητες,λογικά επιχειρήματα,τον κάνουν να διαλέξει ένα σύντροφο.Και έρχεται το πλήρωμα του χρόνου,όπου όλοι οι στόχοι έχουν επιτευχθεί,αλλά ο ίδιος δεν αισθάνεται την ανάλογη ικανοποίηση.

Τι ψάχνω στη ζωή μου

Και αναρωτιέται τι είναι αυτό που φταίει και δε νοιώθει καλά.Νόμιζε ότι τα είχε όλα σε μια τάξη στο μυαλό του.Αλλά ο χρόνος φέρνει ένα σημείο μηδέν,όπου ο άνθρωπος νοιώθει ότι δε μπορεί να κάνει ούτε μπρος,ούτε πίσω.Και εκεί είναι που δημιουργείται η χειρότερη αίσθηση.Αυτή που πραγματικά φέρνει δυσφορία.

Η αίσθηση ότι δεν υπάρχει ελπίδα κάτι να αλλάξει.

Όταν ο άνθρωπος ανακαλύψει ότι το συναίσθημα είναι εξίσου,ή και σημαντικότερο από τη λογική,συνήθως είναι αργά.

Έχοντας περάσει μια ζωή, συμβουλευόμενος τη λογική για να καθορίσει τους στόχους του,φτάνει μια στιγμή,όπου αιωρείται θλιμμένος γιατί δεν αισθάνεται.Πως όμως θα μπορούσε να ήταν αλλιώς τα πράγματα,αφού στην πορεία,το συναίσθημά του,ως σύμβουλος,δεν υπήρχε πουθενά?Το άφησε στην άκρη για να κατευθύνει τη ζωή του με βάση μια λογική,η οποία καθόλου σίγουρο δεν είναι ότι ήταν μια λογική εξαρχής δική του.Αλλά ήταν μια λογική κατευθυνόμενη από τις επιταγές της κοινωνίας και των γονέων.Σχεδίασε τη ζωή του,εκτέλεσε το σχέδιο κατά γράμμα και έφτασε η ώρα όπου δεν αισθάνεται καλά.Και αναρωτιέται τι συμβαίνει.και δεν περνά καν από το μυαλό του,ότι το σχέδιο δεν ήταν καν δικό του.Ίσως τελικά,δίχως να το καταλαβαίνουμε να ζούμε τη ζωή κάποιου άλλου.

Πόση ευτυχία και ισορροπία άραγε να βρει κανείς σε αυτό?

τι ψάχνω στη ζωή μου

**Το παρόν κείμενο είναι προιόν πνευματικής ιδιοκτησίας του Χρήστου Κακουλίδη. Οποιαδήποτε αναδημοσίευση, απαιτεί την αναφορά της πηγής.