Θα μου χαρίσεις τη φιλία σου;
Θα μου χαρίσεις τη φιλία σου;..θα μου χαρίσεις την αγάπη σου;…
ίσως θα είχαμε περισσότερες πιθανότητες αν ζητούσαμε από κάποιον να μας χαρίσει το πανάκριβο αυτοκίνητό του, το ιδιωτικό του αεροπλάνο, ή οτιδήποτε έχει μια φανερή αγοραστική αξία. Ίσως τότε να υπήρχε μια βάση στη διαπραγμάτευση. Μα έννοιες όπως η φιλία και η αγάπη, πως μπορούμε να ζητούμε να μας χαριστούν; Χαρίζονται αυτά, ή κερδίζονται με κόπο; Είναι έννοιες δεδομένες και αυτονόητες άραγε; Μπορούμε να είμαστε όπως θέλουμε και να κάνουμε ότι θέλουμε μέσα σε μια σχέση; Φυσικά μπορούμε. Αλλά πάντα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε και τις συνέπειες. Τα συναισθήματα διαφοροποιούνται ανάλογα με
τον τρόπο και την ποιότητα διαντίδρασης ανάμεσα σε δυο ανθρώπους. Αν δεν προσπαθείς για να κερδίσεις από τον άλλον τη φιλία του ή την αγάπη του, γιατί θα πρέπει εκείνος να μας τα χαρίσει όλα αυτά; Ίσως γιατί έτσι απαιτεί το θεόρατο Εγώ μας. Ίσως πείθουμε τον εαυτό μας πως τα δικαιούμαστε. Ίσως γιατί δεν αντιλαμβανόμαστε τα συναισθήματα των άλλων και παραμένουμε τυφλά προσκολλημένοι και ολοκληρωτικά συγκεντρωμένοι στις ανάγκες του εγωκεντρικού εαυτού μας. Μα η φιλία και η αγάπη δε μπορούν να είναι έννοιες κεντρομόλες. Μπορούν να είναι μόνο φυγόκεντρες. Κανείς δε μας είπε ότι πρέπει να θυσιάζουμε τα πάντα για να έχουμε μια φιλία ή μια αγάπη. Μπορούμε να είμαστε ακριβώς όπως επιθυμούμε να είμαστε. Μα ας είμαστε και λίγο προετοιμασμένοι για τις συνέπειες. Γιατί μερικά πράγματα δε χαρίζονται, μα μόνο κερδίζονται. Ο δρόμος προς την καρδιά ενός άλλου ανθρώπου δεν είναι ένας δρόμος ανοιχτός για κάθε διαβάτη. Τα κλειδιά για την πόρτα της καρδιάς δίνονται μόνο εκεί που πραγματικά αξίζει να δοθούν. Έτσι το βιώνουν οι ίδιες οι καρδιές τουλάχιστον. Το μυαλό και η λογική μπορεί να μπει σε άλλες διεργασίες. Να λογικοποιήσει, να λειτουργήσει εκ του ασφαλούς, να φοβηθεί, να συμβιβαστεί. Μα στο βάθος της ψυχής, όλα καθορίζονται και όλα κερδίζονται ή χάνονται, ανάλογα με το πόσο προσπαθήσαμε πραγματικά να τα προσεγγίσουμε και να τα καταλάβουμε. Εγώ για σένα και εσύ για μένα. Και αυτό είναι η μόνη επί της ουσίας συνθήκη που αναγνωρίζουν οι καρδιές και οι ψυχές των ανθρώπων. Όλα τα άλλα προκύπτουν μέσα από λογικές διεργασίες που καμιά σχέση δεν έχουν με την αλήθεια της ψυχής. Κι αν μοιάζει όλο αυτό το κείμενο με μια ακατάσχετη φλυαρία, αναρωτήσου καλέ μου αναγνώστη για λίγο. Χαρίζεις αυτό που ζητάς να σου χαρίσουν; «Μα ναι…φυσικά το χαρίζω!» θα βιαστεί να απαντήσει το μυαλό. « Ποτέ. Ποτέ δε χαρίζω κάτι που μόνο κερδίζεται. Δε μπορεί να χαριστεί από μόνο του» Θα διορθώσει η ψυχή μας. Και μόνο αυτή γνωρίζει την αλήθεια. Η δική σου αλήθεια μπορεί να διαφέρει από αυτό το κείμενο. Και αυτό μια αλήθεια είναι. Όλοι είμαστε ελεύθεροι να αποφασίζουμε τι ενστερνιζόμαστε και τι όχι σε αυτή τη ζωή.
Μια πανανθρώπινη αλήθεια δεν υφίσταται έτσι κι αλλιώς.
Η αλήθεια μας, είναι τόσο ασήμαντη μπροστά στο σύμπαν, όσο ασήμαντοι είμαστε και εμείς οι ίδιοι. Και αυτό είναι ελευθερία. Να μπορείς να αποδέχεσαι την ασημαντότητα της αλήθειας σου. Να χάνεσαι μέσα στο σύμπαν, και τότε θα είσαι το ίδιο το σύμπαν. Και τότε…ποιος ξέρει…ίσως τότε όλα σου χαριστούν απλόχερα. Απλά γιατί ποτέ δεν τα απαίτησε το τεράστιο Εγώ σου, γιατί κάποια στιγμή κατάλαβε πως δεν είναι τόσο τεράστιο όσο νόμιζε. Να αγαπάς όσο θέλεις και να αγαπιέσαι όσο ελπίζεις λοιπόν. Και τα κλειδιά για το δρόμο της ψυχής σου, θα τα πάρει κάποιος επειδή θα ξέρει τον τρόπο να το κάνει.
Θα μου χαρίσεις τη φιλία σου;
**Το παρόν κείμενο είναι προιόν πνευματικής ιδιοκτησίας του Χρήστου Κακουλίδη. Οποιαδήποτε αναδημοσίευση, απαιτεί την αναφορά της πηγής.