Ποια είναι η αλήθεια σου;
Ποια είναι η αλήθεια σου άραγε; …Μαθημένα είναι πάρα πολλά σε αυτή τη ζωή. Γεννήθηκες με πεποιθήσεις γύρω από τις οποίες έχτισες το Εγώ σου και δόμησες έναν ολόκληρο κόσμο μέσα στον οποίο ζεις και τον οποίο υπερασπίζεσαι με σθένος. Όλες αυτές οι πεποιθήσεις, πόσο σωστές ή πόσο λάθος είναι; Ίσως να είναι σωστές για εσένα και λάθος για κάποιον άλλον. Και στο σημείο αυτό, θυμώνεις ίσως, διαβάζοντας. Γιατί αφού είναι σωστές για εσένα, πρέπει να είναι σωστές και για όλους. Απλά οι υπόλοιποι ‘όλοι’, είναι πλανεμένοι από λάθος αντιλήψεις και πεποιθήσεις. Δε μπορεί παρά οι δικές σου να είναι οι πιο σωστές και το
μόνο ιερό καθήκον σου σε αυτό τον πλανήτη, είναι να προσπαθήσεις να διαμοιράσεις στο σύμπαν, τη δική σου μοναδική αλήθεια που απαραίτητα χρειάζεται αυτός ο κόσμος. Μα το σύμπαν αδιαφορεί για σένα. Για το σύμπαν, δεν υπάρχεις καν. Ήρθες και θα φύγεις και όλα θα κυλούν χωρίς εσένα, αποκαλύπτοντας με τον πλέον δραματικό και συνάμα φυσικό τρόπο, το πόσο τελικά καθόλου αναντικατάστατος δεν ήσουν. Συναισθήματα ανεπαίσθητης θλίψης γεννιούνται στην παραπάνω ιδέα. Είμαι ασήμαντος και καθόλου αναντικατάστατος τελικά. Είμαι ένα τίποτα. Και τα συναισθήματα θλίψης μοιάζουν να θεριεύουν μέσα μου. Μα ταυτόχρονα, δημιουργούνται και κάποια άλλα νέα συναισθήματα, που προκαλούν νέα σκέψη, μα και προκαλούνται από αυτή τη νέα σκέψη. Αν είμαι τόσο ιδιαίτερα ασήμαντος, γιατί προσπαθούσα τόσο πολύ στη ζωή μου να επιβάλλω την αλήθεια μου τριγύρω? Γιατί αν εγώ είμαι τελικά τόσο ασήμαντος, εξίσου ασήμαντη θα είναι και η αλήθεια μου. Πληγώνει και ταυτόχρονα απελευθερώνει ίσως μια τέτοια διαφορετική θεώρηση και παραδοχή. Χιλιάδες πόλεμοι ανά τον κόσμο θα είχαν αποφευχθεί ίσως, αν μπορούσαμε να παραμείνουμε στην παραδοχή της μηδαμινής φύσης μας. Κάθε ένστικτο που μας αποτρέπει από το να αποδεχθούμε το πεπερασμένο της φύσης μας, θα μας οδηγούσε σε νέους δρόμους που θα μπορούσαν να μας προσφέρουν το πολυπόθητο. Την ικανότητα να μπορούμε να απολαμβάνουμε όλα όσα είναι η ζωή η ίδια. Καμιά αλήθεια δε θα ήταν απαραίτητη και αναγκαία συνθήκη, κανείς δε θα μπορούσε να χειραγωγήσει το νου μας, και καμιά καθοδηγητική συνταγή δε θα ήταν ικανή να μας κάνει να απολέσουμε το μοναδικό δώρο που είναι ο εαυτός μας. Και από τη μια στιγμή στην άλλη οι έννοιες αποκτούν εντελώς διαφορετικό νόημα. Τι είναι επιθυμία και τι είναι ανάγκη? Πόσο είναι απαραίτητο να κυνηγούμε μετά μανίας τις επιθυμίες μας, τάζοντας στον εαυτό μας έναν εαυτό καλύτερο και σημαντικότερο? Πόσο πιο σημαντικός μπορεί να γίνει ο εαυτός μας για τους άλλους, όταν αποδεχθούμε μέσα μας, την απόλυτη ασημαντότητά του? Και τελικά πόσο πολύ μπορούμε να απεμπλακούμε από τις χίμαιρες της ζωής μας? Παύω να έχω επιθυμίες που θα με κάνουν να ξεχνώ όλα όσα βαθύτερα θέλω να ξεχάσω και απλά αποδέχομαι την ύπαρξή μου, ως κάτι το πρόσκαιρο, και γι αυτό τον λόγο τελικά ως κάτι ιδιαίτερα μοναδικό. Δεν είναι πια η αλήθεια μου, αυτή που πρέπει οπωσδήποτε να επιβάλλω στους άλλους, μα η αλήθεια μου είμαι εγώ, που πρέπει να γνωρίσω σε μένα και να γνωριστώ μαζί της. Παύει η πραγμάτωση ή όχι μιας επιθυμίας μου, να καθορίζει το βαθμό δυστυχίας ή ευτυχίας που με διακατέχει και απλά υπάρχω ως αφηρημένη έννοια στο σύμπαν. Ζω αρμονικά με αυτό, απλά αποδεχόμενος την ασημαντότητά μου, παύοντας να πολεμώ να του αποδείξω πως είμαι κάτι το ιδιαίτερα σημαντικό. Και στη συνέχεια, το σύμπαν επίσης συμφιλιώνεται μαζί μου. Υπάρχω πέρα από την ανάγκη για περισσότερη ευτυχία και λιγότερη δυστυχία γιατί ανάγω το ίδιο το «υπάρχω» στη σφαίρα της ευτυχίας. Καθορίζω για πρώτη φορά ίσως την ουσιαστική έννοια της ανάγκης και την αποσυνδέω από το αέναο κυνήγι των επιθυμιών μου, ως βασικά συστατικά μιας ευτυχισμένης ζωής. Όλα τα παραπάνω απαιτούν σκέψη και εγρήγορση.
Προυποθέτουν μια διαρκή αναζήτηση εαυτού και κριτική σκέψη.
Τίποτε δεν περνά αφιλτράριστο και καμιά τάση να εντάσσομαι σε μια ομάδα, δε μπορεί να με κατευθύνει.
**Το παρόν κείμενο είναι προιόν πνευματικής ιδιοκτησίας του Χρήστου Κακουλίδη. Οποιαδήποτε αναδημοσίευση, απαιτεί την αναφορά της πηγής.