έρωτας

έρωτας..Αυτή είναι η τρίτη φορά που τσακώνεσαι με τον σύντροφό σου.

 Ή η τέταρτη; Προσπαθείς να θυμηθείς και έχεις χάσει τον υπολογισμό. Έχει νόημα πια; Φυσικά και έχει. Θυμώνεις, γιατί σε νοιάζει. Τι συμβαίνει; Αυτός ο άνθρωπος που βρίσκεται λίγα μέτρα μακριά σου, είναι αυτός που είχες επιλέξει για να είσαστε μαζί, να μοιράζεστε πράγματα, να προχωρήσετε μαζί, να ξεγυμνωθείτε σωματικά και ψυχικά, να αποκαλύψετε ότι είστε μοναδικοί ο ένας για τον άλλον. Και τώρα; Έχει χαθεί η επικοινωνία, η συνεννόηση, η αμοιβαιότητα, η εμπιστοσύνη,

η κατανόηση, ο σεβασμός. Κάθε συζήτηση, κρύβει και μία καχυποψία, κάθε ερώτηση και μία αμφιβολία, κάθε αίτημα και ένα γιατί.>

Δεν είναι δύσκολο να αλλάξουν οι ισορροπίες στη σχέση. Η έναρξη της σχέσης σηματοδοτείται από αμοιβαία συναισθήματα έρωτα και αυταπάρνησης που κυριεύουν τον κάθε σύντροφο, απομακρύνοντάς τον από την υπεράσπιση του εαυτού του. Είναι τότε που σημασία έχει ο άλλος, η προσφορά που γίνεται, η επιθυμία να είναι εκείνος καλά, χωρίς να ενδιαφερθεί για το τι παίρνει ο ίδιος. Η σηματοδότηση στη σχέση γίνεται από τις πρώτες στιγμές, από τις πρώτες συναντήσεις, από την πρώτη επικοινωνία, την ικανοποίηση των απαιτήσεων του άλλου. Και αφορά το μαζί.

Η σχέση είναι συμπληρωματική για να είναι λειτουργική, ακούγεται συχνά.

«Σε αυτή τη ζωή ψάχνουμε το άλλο μας μισό».

Μα για ποιο μισό μιλάμε; Για τους αυτοεκπληρούμενους μύθους που εξυπηρετούν μόνο μυθιστορηματικούς σκοπούς; Για την υπαρξιακή αγωνία της ολοκλήρωσης; Δεν μπορείς να συνυπάρξεις σε μία σχέση αν δεν είσαι εσύ πρώτα ολόκληρος. Αν δεν είσαι εσύ ένας άνθρωπος με εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, αυτοσυνείδηση της επιθυμίας σου και πάνω από όλα ξεκάθαρο αίτημα.

Τι ζητάς από μία σχέση και τι θέλεις από τον σύντροφό σου.

Όταν η σχέση αρχίσει και γίνεται εγωκεντρική, το μαζί εξανεμίζεται. Δίνει τη θέση του στον εγωισμό και στην απαίτηση. «Γιατί να μην με φροντίζει όπως τον φροντίζω εγώ; Γιατί δεν με αγκαλιάζει όπως εγώ; Γιατί δεν ενδιαφέρεται να με εκπλήξει όπως εγώ;» Τέτοιες σκέψεις αρχίζουν και εισχωρούν στο μυαλό και αντικαθιστούν τα συναισθήματα. Η λογική της ανταγωνιστικότητας, επικρατεί της συναισθηματικής αισιοδοξίας. Την ίδια στιγμή που θέλεις τόσο πολύ να δώσεις τα πάντα στον σύντροφό σου, περιμένεις να δεις αν θα στα δώσει πρώτα εκείνος. Τι φοβάσαι; Μήπως δεν πάρεις το ίδιο, μήπως πάρεις κάτι λιγότερο και έτσι η ιδέα που είχες για αυτή τη σχέση αρχίσει και κλυδωνίζεται.

Δεν μπορείς να δώσεις αν δεν πάρεις πια. Δεν μπορείς να αγαπήσεις, αν δεν αγαπηθείς πρώτα. Αρχίζεις και προκαλείς τον άλλον για να δεις μέχρι που θα μπορεί να φτάσει το όριό του. Αυτό που φανταζόσουν μέχρι πριν λίγο ότι δεν θα το έκανες, είναι στο προσκήνιο του μυαλού σου, της έκφρασής σου, παρόλο που βρίσκεται τόσο μακριά από το πραγματικό σου συναίσθημα. Γιατί αφήνεις τη λογική να υπερισχύσει ενώ το συναίσθημα προστάζει άλλα; Γιατί γίνεσαι ανταγωνιστικός σε μία σχέση που είναι αυτή που είχες ονειρευτεί; Διότι φοβάσαι μην εγκαταλειφθείς, φοβάσαι μήπως μείνεις άδειος, φοβάσαι μήπως μείνεις μισός. Εκεί είναι που η ατομιστική εναντίωση στον σύντροφο αποκτά ασυνείδητο νόημα.

Και τώρα τι; Ο φόβος της μοναξιάς, της απόρριψης, της ακύρωσης;

Δεν λογίζεται μπροστά στη νίκη που θα έχεις επιτύχει απέναντι στον άδικο σύντροφο που δεν σε υπολογίζει. Κι όμως, η μεταστροφή αυτού του κλίματος δεν βασίζεται στην άτακτη υποχώρηση που στη σφαίρα της λογικής λογίζεται ως ήττα. Ανατρέπεται από την ειλικρινή, την αυθεντική έκφραση του συναισθήματος. Δεν χωράει ο φόβος μπροστά στην εμπιστοσύνη του συναισθήματος. Η σχέση είναι αλληλεπίδραση, είναι κοινή πορεία, είναι οδός προς το μαζί, χωρίς να υπολογίζονται σκοπιμότητες. Χωρίς να σκεφτεί κάθε μέλος ποιος θα κάνει το πρώτο βήμα, ποιος νοιάζεται περισσότερο, ποιος κερδίζει στη σχέση…;

Ποιος ενδιαφέρεται για νίκες και κυριαρχία, όταν επικρατεί ολοκληρωτικά η αληθινή αγάπη;

έρωτας

ΠΗΓΗ:sinaisthisi.gr