Οι ρόλοι σε μια κοινωνία

Οι ρόλοι σε μια κοινωνία διαμοιράζονται πολύ γρήγορα στη ζωή ενός ανθρώπου,από την αρχή ακόμη.Και συχνά γίνονται δυσθεόρατοι μέσα μας, και πολύ δύσκολα αντιμετωπίσιμοι.Διάβαζα εχθές τη σημείωση του φίλου και συνάδελφου Θάνου Πιάχα από τη σελίδα του στο Facebook,σχετικά με τους ρόλους αντρών και γυναικών και προβληματίστηκα γενικότερα σχετικά με τη διανομή των ρόλων και για πιο λόγο κάτι τέτοιο να γίνεται στο μέγεθος που γίνεται. Ίσως θα μπορούσε να ξεκινήσει κανείς από την ανάγκη να υπάρχουν ρόλοι για να μπορεί να σταθεί μια κοινωνία με κάποιους σχετικούς κανόνες,χωρίς να κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να διαλυθεί.Η διανομή των ρόλων,είναι κατά κάποιο τρόπο μια προσπάθεια

ομαδοποίησης,μέσω της οποίας θα επιτευχθεί η ομαλή ροή των πραγμάτων. Αν λειτουργούμε ως σύνολο,υπάρχουν λιγότερες πιθανότητες αυτό το σύνολο να διασπαστεί.Αρχέγονη βέβαια η ανάγκη του ανθρώπου να εντάσσεται κάπου,αλλά αυτή η ανάγκη έχει παρθεί και έχει χρησιμοποιηθεί για να παραμένουν τα ζωώδη ένστικτα του ανθρώπου υπό έλεγχο.Και φυσικά κάτι τέτοιο είναι όντως απαραίτητο μιας και με την ανάπτυξη του Υπερεγώ διαμορφώνεται η θετική πλευρά της κοινωνίας,η οποία είναι υπεύθυνη για την οποιαδήποτε πρόοδο έχει προκύψει στο ανθρώπινο είδος.Από την άλλη όμως,έχει σε πολλούς τομείς επέλθει μια υπερβολή και όλο αυτό μεγεθύνεται όλο και περισσότερο,με αποτέλεσμα ο σημερινός άνθρωπος να ανήκει διαρκώς κάπου σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό και με όλο και πιο αυξανόμενη συχνότητα και ένταση.Και στην πορεία ανήκει όλο και λιγότερο στον εαυτό του.Από την αρχή της γέννησής του ανήκει στο ένα ή το άλλο φύλο.Και δε μιλώ βέβαια για τα βασικά στοιχεία που απαιτούνται για να εγκαθιδρυθεί μέσα του η ταυτότητα του φύλου,αλλά για τα άλλα.Για όλα εκείνα τα στοιχεία που κάποιοι,αυθαίρετα θεώρησαν ότι πρέπει να χρεωθούν στο ένα ή το άλλο φύλο.Σκληρός ο άντρας,υπομονετική η γυναίκα.Ο άντρας στη δουλειά,η γυναίκα στο σπίτι.Και άλλα πολλά.Και μέσα στην πορεία των χρόνων τα δύο φύλα προσπαθούν να αποτινάξουν τα επιπλέον αχρείαστα χαρακτηριστικά,μήπως και συναντηθούν κάπου στη μέση,αλλά δεν το καταφέρνουν. Αντ’αυτού, οι ρόλοι έχουν μπερδευτεί ακόμη περισσότερο και όλοι “κυνηγούν την ουρά τους”.Στη συνέχεια και αφού έχουμε πειστεί ότι πρέπει να διεκδικούμε για τη φυλετική μας ομάδα το καλύτερο σε βάρος της αντίθετης,πρέπει να εντάξουμε στον εαυτό μας, και τη θρησκευτική μας άποψη και θέση.Και επίσης να γίνουμε υπέρμαχοι και να διεκδικήσουμε το καλύτερο για τη δική μας ομάδα σε βάρος μιας άλλης, “αλλόθρησκης”.Αργότερα έρχονται μικρότερης σημασίας εντάξεις,αλλά με την ίδια φιλοσοφία.Πολιτική,

επάγγελμα,κοινωνική θέση, καθορίζουν διαρκώς τη συνέχιση μιας μάχης η οποία δεν ξέρουμε γιατί υφίσταται.Αλλά πάντα νοιώθουμε την υποχρέωση να τη συνεχίζουμε για να αποδείξουμε πόσο η δική μας θέση και άποψη είναι η καλύτερη στον κόσμο.Άντρες και γυναίκες,χριστιανοί και μουσουλμάνοι,κομμουνιστές και καπιταλιστές,πλούσιοι και φτωχοί,όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι του αποπροσανατολισμού από τα πραγματικά διλήμματα.Από τα διλήμματα εκείνα όπου, οι πραγματικές μάχες κερδίζονται ή χάνονται.Προσπαθούν να σε μεγαλώσουν σαν άντρα ή σα γυναίκα και όχι σαν έναν άνθρωπο που πρέπει να βρει το δικό του δρόμο.Προσπαθούν να σε μεγαλώσουν σαν έναν χριστιανό ή σαν έναν μουσουλμάνο και όχι σαν έναν άνθρωπο που πρέπει να βρει και να διαφυλάξει το καλό που έχει μέσα του.Σου μιλάνε για τα κοινωνικοοικονομικά επιτεύγματα που πρέπει να επιτύχεις για να ανήκεις στους προνομιούχους

και όχι για όλα εκείνα που θα σε κάνουν να σέβεσαι και να εκτιμάς τον εαυτό σου

Η συζήτηση δεν έχει τέλος αν την αρχίσει κανείς και το μέγεθος τρομάζει αν διευρύνει κάποιος την οπτική γωνία και αντιληφθεί τα πράγματα σε όλο τους το μέγεθος. Ίσως απλά θα μπορούσε να το περιγράψει κανείς όλο αυτό λέγοντας πως στην πορεία της ζωής μας,μικρή σημασία δίνουμε στο να βρούμε τον εαυτό μας και όλη μας την ενέργεια την ξοδεύουμε στο να χάσει κάποιος άλλος τον δικό του.Και αυτό ισχύει για όλες τις “υγιείς δυνάμεις” της κοινωνίας..άντρες,

γυναίκες,χριστιανούς,

μουσουλμάνους,πλούσιους,

φτωχούς,δίκαιους και αδίκους..

Οι ρόλοι σε μια κοινωνία

**Το παρόν κείμενο είναι προιόν πνευματικής ιδιοκτησίας του Χρήστου Κακουλίδη. Οποιαδήποτε αναδημοσίευση, απαιτεί την αναφορά της πηγής.