Μετά από όλες τις διαδικασίες, μέχρι να εκδοθεί το βιβλίο του γράφοντος “Ο κύριος Χ”, ίσως είναι η ώρα να αναφερθούν μερικές σκέψεις του συγγραφέα, σχετικά με το συγκεκριμένο βιβλίο. Ο κύριος Χ, δεν αποτελεί ξεκάθαρα ένα βιβλίο ψυχολογίας, όπως επίσης δεν είναι ξεκάθαρα μια λογοτεχνική ιστορία. Θα έλεγα πως αποτελεί ένα μίγμα πραγμάτων, με στόχο να κεντρίσει το ενδιαφέρον και να δημιουργήσει μια αμφιβολία στο μυαλό. Όταν όλα νομίζουμε ότι τα ξέρουμε..όταν όλα πιστεύουμε ότι τα έχουμε καταλάβει για τη ζωή μας και για τον εαυτό μας, έρχεται ο κύριος Χ, να

αμφισβητήσει τα πάντα. Και πάνω απ’όλα να αμφισβητήσει τους φόβους του. Να τους αγνοήσει, δημιουργώντας μια ρωγμή στην προδιαγεγραμμένη μοίρα του και τελικά να τα αλλάξει όλα. Στην πορεία, δεν είχε καμιά εκ των προτέρων διαβεβαίωση επιτυχίας. Στην πορεία αμφέβαλλε και ο ίδιος για το κατά πόσο έκανε σωστά ή όχι. Μα διαρκώς προσπαθούσε να καταλάβει τον εαυτό του, δημιουργώντας τελικά έναν κόσμο γύρω του, που ήταν πιο κοντά στην αληθινή του φύση. Ο Κύριος Χ, μπορεί να κέρδισε τελικά, αλλά ίσως αυτό λίγη σημασία να έχει. Ίσως τη μεγαλύτερη σημασία να έχει εκείνη η άλλη μάχη. Εκείνη η μάχη, κατά την οποία μαθαίνουμε να αποδεχόμαστε τις συνέπειες. Τις συνέπειες της αποφασιστικότητάς μας, να προσπαθήσουμε. Γιατί καμιά προσπάθεια, δεν είναι αληθινή, όταν διαρκώς και σε κάθε βήμα προσπαθούμε να εξασφαλίσουμε, ότι και τα όνειρά μας θα κυνηγούμε και την ασφαλή πορεία κάποιος θα μας εξασφαλίζει ως από μηχανής θεός. Ίσως τότε να έρχεται η αληθινή λύτρωση.

Και όπως είπε ο Καζαντζάκης…”μην καταδέχεσαι ν’αναρωτιέσαι…νικήσαμε; νικηθήκαμε;..πολέμα…”