Διαταραχή πανικού ΙΙΙ

Διαταραχή πανικού..Το γονεικό περιβάλλον παίζει τον πρωταρχικό ρόλο στη ζωή όχι μόνο ενός παιδιού,αλλά και ενός μετέπειτα ενήλικα. Ότι ένα παιδί έχει αφομοιώσει και ότι έχει “παιχτεί”σε εκείνο το αρχικό περιβάλλον,διαμορφώνει τόσο πολύ τη ζωή του παιδιού,που είναι σχεδόν αδύνατον να ανακαλύψει κανείς εξ ολοκλήρου το βαθμό στον οποίο γίνεται κάτι τέτοιο. Φαινομενικά τυχαίες επιλογές ζωής,φανερά συνειδητοποιημένες πολλές φορές,στην ουσία επεξεργάζονται και καθορίζονται σε ένα ασυνείδητο επίπεδο, το οποίο έχει τις ρίζες του στην αρχική αλληλεπίδραση των γονεικών προτύπων με το παιδί. Όλα τα παραπάνω διαμορφώνουν επίσης και πυρηνικές πεποιθήσεις στο παιδί,με βάση τις οποίες αναλύει και

επεξεργάζεται την πραγματικότητα γύρω του.

Ένα παιδί που δε μεγάλωσε με την απαιτούμενη ενίσχυση της προσωπικότητάς του από τους γονείς του,

αντίθετα όλα τα μηνύματα που έλαβε από αυτούς ήταν προς την κατεύθυνση ότι “δεν αξίζει πολλά“, “δε μπορεί να καταφέρει πολλά πράγματα στη ζωή του”,στη συνέχεια της ζωής του κουβαλάει αυτήν την πυρηνική πεποίθηση και την ενστερνίζεται παρά την πολλή προσπάθεια που κάνει να πειστεί ότι δεν είναι έτσι. Η πραγματικότητα είναι μία,θα μπορούσε να πει κανείς. Υπάρχει όμως κι ο αντίλογος. Ας πούμε ότι υπάρχει ένα διαγώνισμα στο πανεπιστήμιο και δύο φοιτητές αποτυγχάνουν. Ο πρώτος φοιτητής,πρώην παιδί μιας οικογένειας που φρόντιζε να του ενισχύει την αυτοπεποίθηση και να τον βοηθά να εξελίσσει την προσωπικότητά του, θα σκεφτεί ότι “ήταν δύσκολα τα θέματα γι αυτό απέτυχα.Την άλλη φορά θα τα καταφέρω καλύτερα”. Ο δεύτερος φοιτητής, από την οικογένειά του,δεν πήρε όσα έπρεπε στους παραπάνω τομείς και η σκέψη του ήταν ότι “είμαι ένας αποτυχημένος, γι αυτό δεν έγραψα καλά”. Άρα τελικά υπάρχει μόνο μία πραγματικότητα? Και θα αναρωτηθεί ίσως κανείς σε αυτό το σημείο “γιατί οι γονείς να μην ενισχύουν το παιδί τους?..τι λόγο έχουν?” Η απάντηση σε αυτό δεν είναι ούτε μία, ούτε μονολεκτική. Θα μπορούσα να αναφέρω τη μεταφορά πραγμάτων από τη μια γενιά στην άλλη. Ένας πατέρας που βίωνε απόρριψη από το δικό του πατέρα, θα κάνει το ίδιο στο δικό του παιδί. Όσο κι αν προσπαθεί να μην κάνει στο παιδί του, όλα όσα ο ίδιος βίωσε κάποτε,η ασυνείδητη τάση του θα είναι προς τη γνώριμη κατεύθυνση. Θέλει πολλή προσπάθεια και αυτοπαρατήρηση για να μπορέσει κάποια στιγμή να αντιληφθεί πόσο τον καθοδηγεί το ασυνείδητό του στη σχέση του με το δικό του παιδί. Το ίδιο το παιδί δε,όλα τα παραπάνω τα αντιλαμβάνεται ως προσωπική “επίθεση” και απόρριψη και αποδέχεται το ρόλο που του έχουν αναθέσει ασυνείδητα ή πιο συνειδητά,ως αποτυχημένου δηλαδή και αρχίζει να αναπτύσσει αρνητικά συναισθήματα για τους κύριους φροντιστές της ζωής του. Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι αποδεκτό για τον ψυχισμό του παιδιού,καθώς λειτουργεί το ένστικτο της επιβίωσης. Δε μπορεί να στραφεί ενάντια σε αυτούς στους οποίους στηρίζει την ύπαρξή του. Αυτή είναι μια βασική σύγκρουση που αργότερα οδηγεί σε συμπτώματα…συνεχίζεται…

Διαταραχή πανικού ΙΙΙ

**Το παρόν κείμενο είναι προιόν πνευματικής ιδιοκτησίας του Χρήστου Κακουλίδη. Οποιαδήποτε αναδημοσίευση, απαιτεί την αναφορά της πηγής.