Η αποδοχή του παιδιού

Η αποδοχή του παιδιού..Η αποδοχή χρειάζεται την επικοινωνία και τον λόγο. H διαθεσιμότητα του γονέα στην εκφραζόμενη ανάγκη του παιδιού για επικοινωνία αποτελεί επίσης ένα βασικό στοιχείο στην αίσθηση της αποδοχής του παιδιού. Η επικοινωνία μαζί του και η αντιμετώπιση του σαν ένα βασικό συνομιλητή με την αποδοχή των αντιρρήσεων, η τον τρόπο που βλέπει τις καταστάσεις, προσφέρουν στο παιδί την αίσθηση τόσο του ενδιαφέροντος του γονέα, όσο και την σιγουριά για τις ιδέες του και τον τρόπο να ερμηνεύει τις καταστάσεις και τα πράγματα που τοναφορούν. Η αποδοχή αποφεύγει τις συγκρίσεις Οι γονείς νομίζοντας πως είναι σωστό και ότι μπορεί να αποτελέσει ένα κίνητρο για αυτό πολύ συχνά συγκρίνουν το παιδί τους ή με

άλλα παιδιά ή με πρόσωπα της ευρύτερης οικογένειας, αφήνοντας να εννοηθεί μέσα από αυτή την σύγκριση την μειονεξία τους. Με αυτή τους την πράξη φέρνουν σε πολύ δύσκολη θέση τα παιδιά.

Η σύγκριση τα αποσταθεροποιεί όσον αφορά την αυτοεκτίμηση στον εαυτό, οδηγώντας την σε χαμηλά επίπεδα.

Η σύγκριση δηλώνει την μη αποδοχή του παιδιού και προσπάθεια αλλαγής του. Σε αυτή την περίπτωση ο γονέας πρέπει να περιμένει την αντίδραση του παιδιού, η οποία τις περισσότερες φορές δεν αποτελεί έναν καλό δίαυλο επικοινωνία και για τα δυο μέλη της σχέσης. Η σύγκριση λοιπόν μπορεί να αποτελέσει μια μορφή λεκτικής και ψυχολογικής βίας για το παιδί, που το οδηγεί στην κοινωνική απόσυρση και απομόνωση. Η αποδοχή αποφεύγει τον αυταρχισμό. Οπωσδήποτε εμείς οι γονείς είμαστε οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού στην σχέση με τα παιδιά μας. Είμαστε εμείς αυτοί που αποφασίζουμε και που οργανώνουμε την εξέλιξη του παιδιού και της οικογένειας σύμφωνα με τα δικά μας δεδομένα. Αυτό σημαίνει ότι η ισχύ μας μέσα στην σχέση γονέας/ παιδί είναι μεγάλη και το καθετί που κάνουμε μέσα σε αυτή την σχέση έχει αντίκτυπο στην ανάπτυξη του παιδιού.

Εάν λοιπόν έχουμε διαλέξει τον αυταρχικό τρόπο διαπαιδαγώγησης του παιδιού, θα πρέπει να αναρωτηθούμε, κατ΄ αρχάς για πιο λόγο είμαστε αυταρχικοί και απόλυτοι και δεύτερον, αν αυτοί η στάση βοηθάει το παιδί να μεγαλώσει με εμπιστοσύνη και αγάπη, η αντίθετα του δημιουργεί προβλήματα και το κάνει να υιοθετήσει μια αμυντική συμπεριφορά, καθώς και να το κάνει να αισθάνεται παρείσακτο και φοβισμένο.

Η αποδοχή αποφεύγει απαγορεύσεις χωρίς δικαιολογία Όπως είπαμε πάρα πάνω η συζήτηση με το παιδί, η εξήγηση και η προσπάθεια να τον κάνουμε συμμέτοχο σε αυτό που συμβαίνει προσφέρουν στο παιδί μια ικανοποιητική θέση, όσο αφορά το ενδιαφέρον του γονέα και ακόμα και αν πρόκειται για μια απαγόρευση, μπορεί να την δεχτεί σαν ¨δίκαιη” και να την υποστεί χωρίς να διακινδυνεύσει την ψυχική του ισορροπία, χωρίς η απόφαση να αμφισβητήσει την θέση του στην οικογένεια. Αποφυγή των τιμωριών και αύξηση των αποδοχών Υπάρχουν τιμωρίες και τιμωρίες, όμως πρέπει να αναρωτηθούμε για την χρησιμότητα τους.

Ο τρόπος που τις βιώνουν τα παιδιά είναι κάτι που δεν μπορεί να υποπέσει στην αντίληψη του γονέα. Πολλές φορές κάθε συμπεριφορά του γονέα μπορεί να βιωθεί σαν τιμωρητική. Τελικά η τιμωρία το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να επιτείνει το αίσθημα της απόρριψης του παιδιού.

Όμως στα πλαίσια αυτού του άρθρου σαν τιμωρία θεωρώ ακόμα και την έλλειψη της επιβράβευσης του παιδιού.

Μιλάω για την έλλειψη του “Μπράβο” από τα γονεϊκά χείλη, τα οποία όμως είναι λαλίστατα για να εκφράσουν την δυσαρέσκεια τους. Όσο δεν αφήνουμε την ευκαιρία να επιβραβεύουμε τα παιδιά μας, όσο περισσότερα μπράβο λέμε, τόσο περισσότερο αισθάνονται την παρουσία μας κοντά τους. Αποφυγή συγκρίσεων και προτιμήσεων ανάμεσα στα αδέλφια Στις περισσότερες οικογένειες που έχουν περισσότερα από ένα παιδιά καλό θα είναι να αποφύγουμε την σύγκριση, αλλά περισσότερο την προτίμηση το ενός από το άλλο παιδί. Η διατήρηση μιας ισορροπίας ανάμεσα στα παιδιά προσφέρει ίσες ευκαιρίες διεκδίκησης της αγάπης του γονέα, καθορίζοντας επίσης την μορφή της σχέσης των αδελφών μεταξύ τους Η αποδοχή απαιτεί την ενεργητική παρουσία γονέα Οι έρευνες αποδεικνύουν ότι οι γονεϊκές πρακτικές που βοηθάνε την γνωστική ανάπτυξη και την σχολική επιτυχία, βασίζονται σε μια εκπαίδευση η οποία πριμοδοτεί ένα “μαλακό” έλεγχο ο οποίος χρειάζεται την παρουσία του γονέα και την συναισθηματική στήριξη του. Η αίσθηση ότι αποτελεί σημαντικό στοιχείο στην οικογένεια, ότι ακούγεται η γνώμη του σε αποφάσεις που τον αφορούν, του δίνει ώθηση για την διεκδίκηση της αυτονομίας του. Ο συνδυασμός της συναισθηματικής παρουσίας του γονέα και η ενδυνάμωσης των τάσεων ανεξαρτησίας είχε πάντοτε ένα θετικό αποτέλεσμα στην συμπεριφορά του παιδιού και στην απόδοσή του στο σχολείο.

Η αποδοχή του παιδιού

Πηγή:kerentzis.blogspot.gr