Διαταραχή πανικού VII
Διαταραχή πανικού..τα θέματα του κάθε ανθρώπου είναι διαφορετικά,όπως και διαφορετική είναι και η ιστορία του.Σήμερα θα μιλήσουμε για τον ανταγωνισμό που αναπτύσσεται στη σχέση ενός γονιού με το παιδί του.Θα αναρωτιέται ίσως κανείς ποια η σύνδεση του περιεχομένου του κειμένου με τη διαταραχή πανικού. Από την άλλη όμως,αν έχει κανείς διαβάσει τα προηγούμενα σχετικά κείμενα,ίσως να μην αναρωτιέται και τόσο πολύ. Να αναφέρω εδώ,πως κατά τη γνώμη μου,θα έβγαιναν περισσότερα συμπεράσματα αν υπήρχε διαντίδραση στο φόρουμ,σχετική με τη διαταραχή πανικού.Αν μοιραζόταν κάποιος δηλαδή την εμπειρία του,θα ήταν ευκολότερο να
δοθεί μια κατεύθυνση στη συζήτηση,κάτι που θα ήταν βοηθητικό τόσο για εμένα,όσο και για τους υπόλοιπους συμμετέχοντες.Αλλά είπαμε.Όλα τα πράγματα θέλουν το χρόνο τους.
Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν είναι ή έχει γεννηθεί έτοιμος να γίνει γονιός.
Είναι λοιπόν εξαρχής μια δύσκολη για το γονιό σχέση.Στη συνέχεια γίνεται και για το παιδί.Από την αρχή ακόμη,ο γονιός έχει να παλέψει με τις συνειδητές ή ασυνείδητες ενοχές του ως προς τα αρνητικά συναισθήματα που αναπτύσσει προς το παιδί του.Και μόνο διαβάζοντάς το αυτό κανείς,η αυτοματοποιημένη αντίδραση είναι να το αρνηθεί μετά μανίας.Αλλά παρ’όλα αυτά και συνεχίζοντας παρά και τις δικές μου αυτόματες εσωτερικές διεργασίες που πυροδοτούνται την ώρα που τα γράφω αυτά,θα πρέπει να τονίσω το δισυπόστατο της κατάστασης,από τη μεριά του γονιού.Ένα παιδί,δεν αποτελεί μόνο τη συνέχεια του γονιού και τη διαιώνισή του εις το διηνεκές.
Την ίδια στιγμή που επιτυγχάνεται ασυνείδητα η ικανοποίηση για τη συνέχιση της ύπαρξης μέσω του παιδιού,εκείνη την ίδια στιγμή είναι που υπάρχει στο γονιό το άγχος της εξαφάνισης.
Ασυνείδητα έχει δώσει ήδη τη σκυτάλη στην επόμενη γενιά.Υπάρχει πλέον,αλλά με ένα διαφορετικό πια τρόπο.Φυσικά δεν είναι πράγματα αποδεκτά από το Υπερεγώ και έτσι οι ενοχές υφίστανται και κάνουν τη δουλειά τους σε ανύποπτες στιγμές.Η επιθετικότητα μπορεί να εκδηλωθεί ως ανταγωνισμός,κάτι που επηρεάζει κατά πολύ τον ψυχισμό του παιδιού μιας και δεν κατανοεί από που προέρχεται η επιθετικότητα του γονιού.Όταν αυτό δε,εμπλέκεται με υπάρχουσες ματαιώσεις και εντάσεις στη σχέση του γονιού με το δικό του γονιό κάποτε,τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα για την καινούργια σχέση και οι εντάσεις αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο.Είναι σημαντικό για το γονιό να αντιληφθεί και να κατανοήσει τις ενοχές του,αλλά και να τις αποδεχτεί.Θα μπορέσει έτσι να καταλάβει την ένταση που υπάρχει στη σχέση με το παιδί του και με ποιο τρόπο ο ίδιος συμβάλει σε αυτήν.
Και τέλος τέλος,μέσα από αυτή τη διαδικασία θα μπορέσει να βιώσει με πιο απελευθερωμένα συναισθήματα το ρόλο του,ως γονιού.
Διαταραχή πανικού VII
**Το παρόν κείμενο είναι προιόν πνευματικής ιδιοκτησίας του Χρήστου Κακουλίδη. Οποιαδήποτε αναδημοσίευση, απαιτεί την αναφορά της πηγής.