Το στίγμα της τρέλας Ι

Το στίγμα της τρέλας..Η τρέλα εξυπηρετούσε πάντα τις ανάγκες της εκάστοτε κοινωνίας.Άλλοτε θεοποιημένη,άλλοτε δαιμονοποιημένη πάντα αυτό που η κοινωνία, της επιφύλασσε ήταν μια συμπεριφορά απομόνωσης και περιθωριοποίησης.Είτε στη μια περίπτωση για να τη θαυμάζει υποτίθεται,είτε στην άλλη περίπτωση για να την έχει σε απόσταση. Η αλήθεια είναι ότι η ίδια η τρέλα είναι κάτι που φοβίζει.Όχι για την εν δυνάμει επικινδυνότητά της,αλλά κυρίως για την πιθανότητα ταύτισης με τη λογική. Η τελευταία συχνά μοιάζει να παραπαίει και να φλερτάρει με τα όρια του παραλόγου.Σε τέτοιες στιγμές,χρειάζεται ένα σημείο αναφοράς που να καθησυχάζει.Και ο τρελός έρχεται να παίξει αυτό το ρόλο.Να ηρεμήσει δηλαδή τη λογική από το

φόβο της.Από τη δική της αμφιβολία για το αν πραγματικά και κατά πόσο λογική είναι.

Ακόμη και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης συμβάλουν στην επίταση του λεγόμενου “στίγματος”.

Γίνεται ένα έγκλημα και συχνά ο δράστης βαφτίζεται ως σχιζοφρενής,αυξάνοντας έτσι με άδικο τρόπο,την αίσθηση ότι ο τρελός είναι επικίνδυνος.Στην πραγματικότητα τα ποσοστά επικινδυνότητας που εντοπίζονται στην κοινωνία των λογικών ανθρώπων είναι πολύ μεγαλύτερα,από την επικινδυνότητα της ίδιας της τρέλας.Κι όμως..ο τρελός είναι αυτός που φοβίζει.Ίσως τελικά,αυτό που πραγματικά φοβίζει,για μία ακόμη φορά,να είναι το άγνωστο.

Όπως έχει καταδείξει ο Φουκώ,σε αποσπάσματα κειμένων που έχω δημοσιεύσει σε προηγούμενες αναρτήσεις,ο τρελός

κάποτε δεν ήταν κάτι τόσο άγνωστο και περιθωριοποιημένο.Δεν είναι μακρινή η εποχή όπου ο τρελός του χωριού συμμετείχε στην κοινωνία.Έστω και με τον τρόπο που συμμετείχε.

Τώρα ο τρελός κρύβεται.Ή μάλλον τον κρύβουν.

Αποστερώντας του,το δικαίωμα στο όνειρο,το δικαίωμα στην ελπίδα,μη δυνάμενος να εργαστεί σε ένα προστατευμένο περιβάλλον,μη αισθανόμενος ότι μπορεί να αγαπήσει και να αγαπηθεί όπως όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι,χάνεται τόσο βαθιά μέσα στη δίνη της τρέλας του,ώστε στο τέλος γίνεται ένα με αυτήν,και κάθε κομμάτι λογικής που υπάρχει μέσα του έχει τόσο πολύ ανασταλεί που είναι σα να μην υπάρχει πια.Και έρχεται μια στιγμή,όπου με τυχαίο σχεδόν τρόπο καταδεικνύονται τα βασανιστήρια που ασκεί επάνω στην τρέλα η λογική.Ένα ρεπορτάζ για τη Λέρο αρκεί για να ενεργοποιήσουμε όλοι τη συνείδησή μας,και το κράτος την υποτιθέμενη κοινωνική του μέριμνα.Αλλά δυστυχώς,τα παραπάνω δε γίνονται για να βρεθεί μια λύση.Δε γίνονται για να δώσουμε ανθρωπιά σε κάποιον που δικαιούται να είναι άνθρωπος.Όχι.Τα παραπάνω γίνονται στιγμιαία,απλά για να κατευνάσουμε τις ενοχές μας,ως φερέλπιδα μέλη της λογικής κοινωνίας.

Και μετά πάλι μπαίνουμε στην απάθεια,το φόβο,την ανάγκη για απόσταση από την τρέλα.

Δημιουργούμε ένα κυνηγημένο αγρίμι και μετά του προσδίδουμε τα χαρακτηριστικά του ζώου…συνεχίζεται(οπωσδήποτε)

Το στίγμα της τρέλας Ι

**Το παρόν κείμενο είναι προιόν πνευματικής ιδιοκτησίας του Χρήστου Κακουλίδη. Οποιαδήποτε αναδημοσίευση, απαιτεί την αναφορά της πηγής.