Πως διαλέγουμε το σύντροφό μας;
Άραγε πως διαλέγουμε το σύντροφό μας για να μοιραστούμε τη ζωή μας μαζί του? Οι γνώμες διίστανται. Άλλοι λένε ότι πρόκειται για τυχαίες επιλογές. Για μικρές λεπτομέρειες που οδηγούν σε μια μικρή ανύποπτη στιγμή τα πράγματα, στον έναν ή στον άλλο δρόμο.Αν δεν είχε γίνει εκείνο τότε,αν δεν είχα καθυστερήσει εκεί,δε θα είχα γνωρίσει το συγκεκριμένο άνθρωπο,αλλά κάποιον άλλο. Τα παραδείγματα χιλιάδες και τα επιχειρήματα όσων υποστηρίζουν την τυχαία εξέλιξη των πραγμάτων,επίσης πολλά.Είναι όμως έτσι; Εγώ δε θα υποστηρίξω σθεναρά τη μία ή την άλλη άποψη.Απλά θα παρατηρήσω τι γίνεται.Τι διαμείβεται στις ζωές των ανθρώπων.Και θα μιλήσω για
επαναλαμβανόμενα μοτίβα.Για όλα εκείνα,που “όλως τυχαίως” μοιάζουν να ξαναγίνονται από την αρχή.
Ο σύντροφος που έχει μάθει από τη γονεική του οικογένεια να παίρνει τις ενοχές αφειδώς,
όλως τυχαίως διαλέγει έναν σύντροφο που από τη δική του ιστορία ,έχει μάθει να δίνει ενοχές.Ας πούμε για μια γυναίκα που γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον όπου το πιο συχνό που συνέβαινε ήταν οι γονείς της να της περνούν διαρκώς ενοχές για το οτιδήποτε.Γιατί και οι γονείς υπήρξαν κάποτε παιδιά και κουβαλούν τη δική τους ιστορία και τη δική τους τάση επανάληψης του μοτίβου.Αυτή η γυναίκα είναι πολύ σύνηθες να διαλέγει για σύντροφό της έναν άντρα ο οποίος από τη δική του οικογένεια είχε μάθει να προκαλεί την ενοχικότητα στους άλλους.Και έτσι αυτοί οι δύο άνθρωποι,ως δια μαγείας συναντήθηκαν και βοηθούν ο ένας τον άλλον,να αναπαραχθεί το γνώριμο γονεικό περιβάλλον του καθενός.Ο ένας χωρίς τον άλλον,δε μπορεί να το πετύχει.Και οι δυο μαζί όμως τα καταφέρνουν περίφημα.Ο αντίλογος και η εύλογη απορία,πιθανώς να είναι εδώ η εξής “μα καλά..τι λόγο έχει κανείς να αναπαράγει μια κατάσταση που τον ταλαιπώρησε τόσο κάποτε?”…όντως..εύλογη η απορία.Αν σκεφτεί όμως κανείς ότι αυτό που μαθαίνουμε κάποτε χωρίς να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης το εγγράφουμε ως φυσιολογικό και ως κανόνα,μήπως θα άλλαζε την οπτική γωνία του θέματος;
Πως διαλέγουμε το σύντροφό μας;
Και γα να το πω με ένα ακραίο παράδειγμα,αν περπατούσαμε στο δρόμο από την αρχή της ύπαρξής μας και βλέπαμε παντού πτώματα,δε θα είχε εγγραφεί ότι είναι μια φυσιολογική κατάσταση; Και όταν κάποια στιγμή δε θα βλέπαμε τα πτώματα,αυτό δε θα μας προκαλούσε ένα άγχος ότι κάτι δεν πάει καλά; Ακραίο φυσικά το παράδειγμα.Αλλά αν σκεφτούμε ένα παιδί που εγγράφει αυτά που βλέπει και βιώνει από την αρχή της ύπαρξής του,ασυνείδητα μήπως αυτά θεωρεί ότι είναι τα φυσιολογικά τα οποία προσπαθεί να αναπαράγει αργότερα; Και ζει τη μετέπειτα ενήλικη ζωή του,πιστεύοντας ότι οι επιλογές είναι δικές του,αλλά ίσως τελικά οι επιλογές του να γίνονται επειδή κάποια στιγμή…εκείνη την κρίσιμη στιγμή όπου καθορίζονταν μέσα του τι αποτελεί φυσιολογικό και τι όχι,έγινε απλά μια μεγάλη παρεξήγηση…όπως λέει και το τραγούδι “έγινε παρεξήγηση κι εξήγηση δε δόθηκε”..
Πως διαλέγουμε το σύντροφό μας;
**Το παρόν κείμενο είναι προιόν πνευματικής ιδιοκτησίας του Χρήστου Κακουλίδη. Οποιαδήποτε αναδημοσίευση, απαιτεί την αναφορά της πηγής.