Υπάρχω,άρα σκέφτομαι;
Υπάρχω,άρα σκέφτομαι; Eίδα αυτό το βίντεο στο facebook,και θεώρησα σημαντικό να το αναλύσουμε λίγο,μιας και όσα θέματα άπτονται της ψυχολογίας της μάζας και του πόσο αυτή μπορεί να επηρεάσει τους ανθρώπους,είναι κάτι που δε συζητείται συχνά και ίσως όχι τυχαία.Εκτός λοιπόν από το ατομικό ασυνείδητο,υπάρχει και το συλλογικό ασυνείδητο.
Αν και το βίντεο εξηγεί κατά τη διάρκειά του,με υπότιτλους, τι είναι αυτό που γίνεται,να αναφέρω επιγραμματικά,ότι ο βιολιστής που παίζει είναι κάποιος που υπό άλλες συνθήκες,οι άνθρωποι θα πλήρωναν αδρά για να τον ακούσουν.Υπό τις παρούσες όμως συνθήκες,η εντύπωση που δημιουργείται,είναι ότι πρόκειται για ένα φουκαρά που πασχίζει να κερδίσει λίγα χρήματα για να επιβιώσει. Η ποιότητα της μουσικής του
φυσικά,δεν έχει αλλοιωθεί από την προσφερόμενη ψευδαίσθηση.Παρ’όλα αυτά η ψευδαίσθηση κυριαρχεί της αντικειμενικότητας.
Παρόμοιες καταστάσεις άπειρες στην ιστορία του κόσμου. Κάποτε που η πατάτα ήρθε στην Ελλάδα και ο Καποδίστριας τις διέθετε για να διαδοθούν,δεν τις έπαιρνε κανείς. Όταν έβαλε να τις φυλάνε,τις έκλεψαν όλες. Δημιουργείς μια ψευδαίσθηση και την αφήνεις να κάνει τη δουλειά της.Για να πετύχει παρ’όλα αυτά η ψευδαίσθηση πρέπει να δημιουργήσεις ταυτόχρονα και τις κατάλληλες συνθήκες στον δέκτη της ψευδαίσθησης. Πρέπει να τον κάνεις μη-σκεπτόμενο.Στο συγκεκριμένο πείραμα του βίντεο,το πείραμα ήταν φυσιολογικό να πετύχει μιας και όλοι βιάζονται,έχοντας διάφορα προβλήματα να σκεφτούν και να λύσουν.Αν στη θέση τους ήταν άνθρωποι ήρεμοι που απολαμβάνουν τη ζωή και που έχουν το χρόνο να την εκτιμήσουν και να τη γευτούν,δεν υπήρχε κάποια ψευδαίσθηση που θα μπορούσε να τους κατευθύνει.Θα άκουγαν απλά την ποιότητα της μουσικής και θα παρέμεναν να την ακούσουν. Ταυτόχρονα,εξίσου σημαντικό είναι και το μήνυμα που ακούμε καθημερινά.”Εσύ δεν έχεις χρόνο να σκεφτείς.Εμείς θα σου λέμε τι είναι καλό και τι όχι. Σε τι αξίζει να δίνεις προσοχή και σε τι όχι. Εσύ απλά θα τρέχεις να προλάβεις τις υποχρεώσεις που εμείς οι ίδιοι σε πείσαμε ότι σου είναι απαραίτητες.” Και στο δρόμο,έχουμε ολοκληρωτικά ξεχάσει τι είναι πραγματικά σημαντικό και έχουμε μείνει με την προσμονή της καινούργιας ψευδαίσθησης που κάποιοι ετοιμάζουν για εμάς.Και περιμένουμε μέχρι να μας πουν ότι τώρα θα πρέπει να ασχοληθούμε με αυτό.Ανήκουμε εις τη Μάζα..και όχι εις τη Δύση…ή ίσως τελικά να ανήκουμε όντως εις τη δύση..
εις τη δύση της μάχης να κερδίσουμε τον εαυτό μας…
Υπάρχω,άρα σκέφτομαι;
**Το παρόν κείμενο είναι προιόν πνευματικής ιδιοκτησίας του Χρήστου Κακουλίδη. Οποιαδήποτε αναδημοσίευση, απαιτεί την αναφορά της πηγής.